Dag 32: di 14-6; 108 km; in Valga, Estland

Een kilometer over de grens met Letland zit ik hier te tikken in hotel Metsis in Valga in Estland. Het is nu zwaar bewolkt om negen uur s'avonds maar donker worden doet het hier nog voorlopig niet. De dagen zijn zo noordelijk nog langer dan in Nederland. Het midzomerfeest rond 21 juni schijnt hier overal uitgebreid te worden gevierd. Ik ben benieuwd of ik er nog iets van merk/meemaak.

Vandaag, 14/6, was in Estland een nationale herdenkingsdag. Overal hing de vlag uit, voorzien van twee zwarte linten. Ik werd erop opmerkzaam gemaakt in het stadje Smiltene, waar een plechtigheid aan de gang was. Twee scoutingjongens stonden in uniform in de houding bij een monument, er stond een groepje mensen waaronder enkele stokoude. Er was een microfoon, er werd gesproken en er waren bloemen. Aan de agent die zijn auto dwars op de weg had gezet om het verkeer tegen te houden vroeg ik wat er gaande was. Hij legde uit dat de deportatie van tienduizenden Letten naar Siberië werd herdacht. Hiervan waren er slechts weinigen teruggekomen. Dit had plaatsgevonden na WO2 toen de Russen van Estland met harde hand een Russische provincie wilden maken.

Het weer begint langzaam te veranderen. Na de weken met volop zon en warmte, was er vandaag meer bewolking en dus kouder. Af en toe viel er een druppel. Veel mooie en soms dreigende wolkenluchten.

Vanaf camping Apalkans liep de route via het oude stadje Cesis over weg P 28 naar Rauna (koffie). Onderweg was het flink klimmen en dalen en zelfs nog 3 kilometer bijzonder slechte gravelweg (zie ook nog de foto's van gisteren, het is vandaag wel gelukt deze op de weblog te plaatsen). In Smiltene (zie boven) een hamburgermenu gegeten. Zo langzamerhand wordt ik hierin een kenner. De kwaliteit is hier over het algemeen goed moet ik zeggen. Vervolgens over de P28 naar Valga, een stuk van 46 km zonder een enkel dorp, af en toe een boerderij in het landschap, en erg veel dennenbos, allemaal voor houtproduktie. Er zijn me heel wat vrachtwagencombinaties geladen met stammen voorbij gedenderd.

De grens tussen Letland en Estland loopt midden door dit stadje. In 1919 toen beide landen voor het eerst onafhankelijk werden, werd ruzie gemaakt hoe de grens moest lopen. Door de Engelsen is de knoop doorgehakt: ieder kreeg de helft.

Precies op de grens, er staat alleen een bord, verder niets, ontmoette ik een paar oude bekenden: An en Aad Ruiter uit Hengelo ( zie foto). Met Aad dronk ik nog wodka op de camping in Soentoje in Litouwen, zie dag 25. Zij fietsen ook naar Sint Petersburg. Het zijn verstokte kampeerders, dus geheel zelfvoorzienend, van ontbijt tot en met het avondeten. Ook in Valga hebben zij een kampeeradres gevonden.

Ik logeer voor de verandering in een luxe hotel, met uitstekend restaurant waar ik wild zwijn biefstuk heb gegeten (vertaling vanuit het Engelse menu want volgens mij kent een varken geen biefstuk). Overigens is dit voorzover ik weet het enige hotel in Valga, dus veel keus had ik niet.

Mijn route voor morgen moet ik nog uitzoeken. De officiële R1 gaat met een hele grote bocht naar de studentenstad Tartu. Ik denk dat ik de bocht maar af snij, scheelt me twee dagen fietsen door niet al te interessant binnenland.

Hankl: jij doet je best om als eerste een reaktie te geven, ik probeer steeds als eerste met een verslag te komen. Is me tot nog toe steeds gelukt.
Tonnie: sterkte a.s. zaterdag. Zonder al die mannen gaat het waarschijnlijk nog beter. Jammer dat ik daar niets zeggen over mijn ware vakantiegevoel. Juist door het gezwoeg en het afzien door al dat fietsen beleef je dat sterker ervaar ik.
Tineke: niet alleen de gravelwegen maar ook het landschap heeft wel wat weg van Ontario, met zijn heuvels en bossen en hier en daar een boerderij.