Dag 23; zo 5-6; 87 km; in de Russische exclave

Ik heb zojuist mijn koude Russische Rode bietensoep
genuttigd en wacht nu op het hoofdgerecht. Ik zit te tikken in het restaurant van hotel Kaliningrad. Drie keer ben ik van plaats veranderd voor het Wifi signaal goed doorkwam.

Dus vandaag in Rusland gearriveerd. Nou Rusland, eigenlijk is dit een oneigenlijk stukje Rusland. Het is helemaal omgeven door Polen en Litouwen. Vandaar de Russische exclave Kaliningrad. In feite is het een stuk oorlogsbuit daterend uit WO2. Heel lang is dit gebied Duits geweest. In het jaar 1255 begon Teutoonse ridderorde met de bouw van een kasteel op de plaats waar de rivier de Pregel in de Oostzee uitmondt. De plaats kreeg de naam Konigsberg. In het jaar 1457 werd het de nieuwe zetel van de Teutoonse ridderorde toen die de burcht Marienburg bij Malbork (zie 2 dagen terug) verloren aan de Polen. Later werd het de hoofdstad van Pruisen en werden de Duitse koningen hier gekroond. Ook na het verliezen van WO-1 bleef dit Duits. Echter in 1945 veranderde dit compleet. Vrijwel de gehele stad was met de grond gelijk gemaakt door Britse bombardementen en Russische kanonnen. Alle Duitsers werden verdreven en Russen kwamen ervoor in de plaats. Voor de liefhebbers was dit even een stukje geschiedenis.

Ik was vanmorgen een halfuur eerder opgestaan dan anders want de dag zou toch al een uur korter zijn. Immers bij het passeren van de grens zou ik mijn horloge een uur vooruit moeten zetten.

Om 9 uur was ik bij de grens, om 11 uur reed ik Rusland in, dus al met al kostte het een uur om door 4 slagbomen heen te komen. De 1e slagboom bleef het langst dicht want er was een grote toeristenbus en voordat die was gecontroleerd waren we een halfuur verder. Ik kreeg een formuliertje ter grootte van een paspoortbladzijde om zo ongeveer mijn gehele verleden, heden en toekomst in te vullen en dat moest dan ook nog in tweevoud. Het werd een heel gepriegel, maar met hulp van een Russische douanier, die geen woord Duits of Engels sprak, wel af en toe diep zuchtte, en tenslotte zelf maar invulde hoelang ik zou blijven (want dat gedeelte snapte ik niets van).
Bij een 2e grenskantoortje werd alles nog eens gecontroleerd, kreeg ik een stempel in mijn paspoort en op het ingevulde formulier en mocht ik ook het formulier meenemen. Dit laatste dient als een soort registratiedocument dat ik moet laten zien op plaatsen waar ik verblijf.

Overigens voor Rusland heb je een visum nodig dat je aanvraagt bij de Russische ambassade. Omdat ik 2x de Russische grens passeer, nl bij Kaliningrad en bij St.Petersburg, heb ik 2 visums nodig. Dit heb ik laten verzorgen door een gespecialiseerd buro dat meende dat ik er maar het beste een zakenreis van kon maken want dan zou ik 90 dagen in Rusland kunnen verblijven in plaats van de gebruikelijke 30 dagen als tourist. Immers de dag van aanvraag geldt zo ongeveer als eerste dag en ik zou natuurlijk vrij lang onderweg zijn.
Dus reis ik nu op uitnodiging van een Russische uitgeverij (begrijp ik, want de brief in het Russisch kon ik niet lezen) met de bedoeling een boek over mijn reis uit te geven zodat ik op die manier recht had op een zakenvisum.

Goed, de 1e grensovergang verliep dus zonder problemen. Het was vanaf de grens nog 50 km naar Kaliningrad. Over een wat heuvelige asfaltweg omzoomd door grote lindebomen. Aanvankelijk was het rustig op de weg maar hoe dichter bij de stad hoe drukker met Russen die met het fraaie weer de stad uitgingen.

Onderweg maar een paar dorpen gepasseerd, met rommelige bebouwing. In een bushokje zaten een paar Duitse fietsers, ook op weg naar Kaliningrad, wat te eten. Even een praatje gemaakt. Zij wisten een hotel Baltika waarbij je ook kon kamperen. Gezien het mooie weer voelde ik daar ook wel voor. Dit heeft me achteraf een uur zoeken gekost en 10 km fietsen op deze toch al snikhete zondagmiddag. Wel heb ik zo al een flink deel van de stad Kaliningrad gezien. Ik ben zo ongeveer de hele Moskovskiy Prospect afgefietst, diverse keren gevraagd, alsmaar verder gestuurd tot ik op de snelweg terechtkwam en toen via de middenberm gekeerd ben enmaar terug gereden ben naar de stad. Waar dat hotel Baltika ligt is me nog steeds een raadsel.

Na alles wat ik van Kaliningrad heb gezien staat het wel zo ongeveer bovenaan op mijn lijstje van lelijkste steden ter wereld. Oude gebouwen, behalve dan de opnieuw opgebouwde Dom, heb ik niet gezien. Alleen lelijke betonnen woondozen en kantoorgebouwen

Bovenaan mijn lijstje van hotels stond hotel Kaliningrad, midden in de stad aan de Leninskiy Prospect ( de oude namen worden hier nog in ere gehouden). Een groot hotel uit de Sovjet tijd, ziet er nogal saai uit, maar van binnen perfect. Na enig praten, immers niet gereserveerd, was er toch nog een kamer, betaald met mijn creditcard want Russische roebels had ik niet.

Na even wat rusten, altijd gevaarlijk want je valt zo in slaap, wist ik nog net voor sluitingstijd in de gerestaureerde Domkerk het Immanuel Kant museum te bekijken. Deze filosoof waarvan iedereen heeft gehoord, is hier begraven. Helaas was alle informatie in het Russisch, dus op dit punt geen informatie uit de folders.

Inmiddels zit het diner erop. Ik ga nog even een ommetje maken, vervolgens kontakt opnemen met het thuisfront en dan kruip ik weer in een echt bed.

Morgen reis ik dit deel van Rusland weer uit ( als het lukt qua afstand) en hoop ik in Litouwen te zijn op wat heet de Kurische Nehrung, een smalle duinenrij met een lengte van ongeveer 100km.

Ubel: zoals je kan lezen ben ik nog weinig fraais in Kaliningrad tegengekomen.
Henriëtte: ik heb je denk ik op je wenken bediend, wel weer veel over historie geschreven.