Dag 36; za 18/6; 107 km; in Rusland aan de M11

Het heeft de hele nacht geregend. Het begon om 10 uur gisteravond en stopte om 7 uur vanochtend. Had ik toch het hotel maar genomen in plaats van mijn tentje. Af en toe viel er een druppel in mijn gezicht. Toch de naden nog maar eens goed dichtmaken als ik thuis ben.

Ik ontbeet in het hotel en vertrok uit Toila. De route gaf een gravelweg aan maar die liet ik links liggen. Mijn Koga heeft een hekel een modder en nattigheid. Niet goed voor de kettingbladen. Op de asfaltweg kreeg ik zowaar nog 2 honden achter me aan. Maar ik kon ze voorblijven.

Via Sillamae (gesloten stad tijdens het Communistisch bewind omdat er uranium werd verwerkt) en Sinimae (hier in de "blauwe heuvels" sneuvelden in 1944 maar liefst 37.500 Duitse soldaten, 140.000 raakten er gewond; over de Russische soldaten zegt mijn boekje niets), fietste ik naar Narva aan de Russische grens.

In de McDonald in Narva nam ik een hamburgermenu, juist tijdens een mini-wolkbreuk. Laverend tussen de plassen door fietste ik naar de grens. Ik sloot me aan bij de lange rij wachtende voetgangers aan de Estlandse kant. Eenmaal bij het loket kon ik direct door. Vervolgens de brug over de rivier de Narva over (verboden te stoppen en te fotograferen) en me aansluiten in de rij wachtenden aan de Russische kant. Ik kreeg het bekende de registratieformulier (ingevuld: op zakenreis, verblijfsduur ongeveer 10 dagen) en kon tot mijn verbazing direct door. Geen enkele vraag gesteld. In het zonnetje dat inmiddels weer scheen, fietste ik Rusland in.


In de stad Kingisepp, na inmiddels zo'n 80 kilometer en nog steeds dreigende luchten, ging ik op zoek naar het hotel uit mijn routeboekje. Niet te vinden. Diverse keren gevraagd aan voorbijgangers en een taxichauffeur. Ik kon er geen touw aan vastknopen. Bovendien een bijzonder lelijke stad, grote haveloze woonblokken, en ontstellend slecht asfalt. Overal grote plassen op de weg na de stortbui. Ik vermeed elke plas water om niet de kans te lopen in een grote onzichtbare kuil te rijden.

Ik besloot maar door te rijden want in het routeboekje stond ook een motel ongeveer 20 km verderop, direct aan de M11 waar ik op fietste (overigens wel goed asfalt, behalve een spoorwegovergang uit het jaan nul).

Tegen half vijf, volgens Russische tijd half zes, want de klok moest weer een uur vooruit, bereikte ik het motel, annex benzinestation en café. Er bleek een kamer vrij. Ik informeerde naar de prijs. Omdat de receptioniste geen word Engels sprak, las ik op de rekenmachine: 2.300 roebel (ongeveer 60 euro). Ik schudde van nee. Dit was ook de prijs die ik betaald had voor een luxe kamer in hotel Kaliningrad en dat leek me voor een motel wel erg veel. Een halfdronken cafébezoeker werd er bijgehaald die een par woorden engels sprak. Die zij: two hundred thirty. Ik zei: OK. Maar de receptioniste zei nee: 2.300. Vervolgens werd erop de klok gewezen. Ik begreep dat na 6 uur de prijs zou zakken naar 800 roebel. Daar ben ik mee akkoord gegaan. De logica is me niet duidelijk geworden.

Het volgende punt was het avondeten. Ik wilde na 100 km wel graag een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Helaas er werden geen maaltijden verstrekt (wel veel soorten bier). Na lang aandringen verstond ik het woord macaroni en kotelet. Ik kreeg een minibordje macaroni met een platte gehaktbal. Om de ketchup, om het geheel nog enige smaak te geven, moest ik zelf vragen. Gelukkig had ik zelf nog wat brood als noodrantsoen bij me. Dat heb ik ook maar opgegeten.

Er was geen Wifi, dus geen weblog, en verder was er ook niets te doen, dus ik ben maar vroeg naar bed gegaan. De zon stond nog redelijk hoog aan de hemel en scheen recht mijn kamer in. Het schijnt hier om deze tijd nooit echt donker te worden. Maar ik was zo moe dat ik snel in slaap gevallen ben, ondanks de herrie van dronken Russen die verderop in de gang het weekend aan het indrinken waren.

Dit waren dus mijn eerste ervaringen in Rusland. Niet echt hoopgevend. Morgen naar Petershof, de voorstad van St.Petersburg waar de tsaar zijn zomerpaleis had, afstand is een kleine honderdkilometer. Ik hoop dat het weer beter is.

NB: het was vandaag zaterdag, dus wordt er getrouwd, zowaar hebben twee bruidjes weer voor mij geposeerd. Beide bij een oorlogsmonument nog wel.

Tonnie: ik ben benieuwd hoe de VMDB dag over vakantie is verlopen. Was er een beetje vakantiestemming?